Sytuacja miała miejsce dziś w sklepie spożywczym:

Przede mną w kolejce w kasie chlopak, przed nim chłowiek na wózku inwalidzkim, żebrak, który grał na harmonijce ustnej pod drzwiami sklepu, kiedy wchodziłam. Bez nogi, brudny, zapuszczony.

Kupuje chleb i kawałek grilowanego kurczaka.

Kasjerka mówi do niego:

-Masz za mało pieniędzy. Nie mogę ci tego sprzedać.

Człowiek nie rozumie. Robi gesty rękoma. Wychylam się zza pleców chlopaka i pytam, ile brakuje.

21 koron.

Wyciągam portfel. Chlopak przed mną też mówi, że może dołożyć.

Wyciąga banknot 20 koronowy zanim ja zdążę wyciągnąć mój. Kasjerka na to, że jedną koronę, to ona ma.

Kasuje jedzenie.

Człowiek na wózku nie rozumie, co się stało i odjeżdza z niczym.

Kasjerka biegnie za nim z jedzeniem, i mówi, że zapłacone.

On składa ręce, przyciska do serca i dziękuje szczęśliwy.

Ona wraca ze łzami w oczach do kasy, do mnie ze łzami w oczach.

Chłopak odchodzi. Ja mu dziękuję.

Przeskakuje między naszą trójką iskra... człowieczeństwa.

Czasem wystarczy powiedzieć jedno słowo. Wychylić się z szeregu...

A stanie się mały cud <3

Detta hände mig i mataffären idag.

Man kan få vara med om ett litet under <3

Love and peace within!