Słonie.

Mówi się, że małe przyczepiane są łańcuchem do metalowego słupka, żeby nie uciekały.

Najpierw walczą, ciągną, próbują się uwolnić. Z biegiem czasu przestają.

Potem można metal i łańcuch wymienić na kawałek sznurka i patyk, a dorosły, kilkutonowy słoń i tak się nie uwolni.

Nie będzie nawet próbował.

Elefanter.

Det sägs att de kädjas fast vid metallpinnar när de är små, så de inte rymmer.

De kämpar emot ett tag och sedan vänjer de sig. Slutar försöka att komma loss.

Sedan kan man ersätta kedjan med en pinne och ett snöre och en fullvuxen elefant kommer inte att försöka slita loss sig.

Dlaczego o tym piszę? Bo my ludzie robimy tak samo.

Jako dzieci słyszymy różne rzeczy, w domu, w szkole, od sąsiadki.

Widzimy różne zachowania, czerpiemy wzorce. Im częściej się coś powtarza, tym większa szansa (ryzyko?), że uznamy to za normę.

Och varför skriver jag om det här? För jag tror att vi människor gör precis likadant.

Som barn hör vi en massa saker; hemma, på skolan, hos grannarna.

Vi ser hur folk beter sig. Vi tar efter. Det som vi ser ofta kan bli på gott (och på mycket ont ibland!) vår egen vana.

Potem dorastamy. I żyjemy nierzadko to nasze dorosłe życie przywiązani do tego samego sznurka, jakim nas spętano w czasie dorastania.

Wierzymy w to, co nam ktoś dawno, dawno temu powiedział/wmówił.

Uznajemy to nieswiadomie i mimochodem! za prawdę uniwersalną, niepodważalną.

Sedan växer vi upp och tar oss igenom våra vuxna liv fastbundna med samma gamla snören.

Vi fortsätter att tro på samma gamla sanningar, någon annans sanningar, som vi aldrig ens ifrågasätter.

A wystarczyłoby lekko pociągnąc za sznurek...

I uwolnić się!

Och det skulle kanske räcka med att dra en aning åt ett nytt håll?

Och slita sig fri!

Nawołuję do wypróbowywania swoich "sznurków", więzów, pętli, łańcuchów. Może się już zdezaktualizowały? Może już w nie nie wierzycie? Może już nie służą Wam, może nigdy nie służyły, ale dopiero dziś macie siłę i odwagę, żeby je zerwać?

Ja walczę jeszcze z kilkoma. Ale powoli, powoli odrywam się od ziemi, i staję się latającym... słoniem? ...zebrą? Pegazebrą!!!

I jest mi BOSKO!

Jag uppmanar alla till att testköra sina "snören", bundenheter, kedjor, mm. De kanske har föråldrats? Ni kanske har slutat tro på dem innerst inne? De har kanske aldrig gynnat er ens? Det tar kraft och mod att bryta sig loss. Men det är SÅ värt det att prova! Man föds liksom på nytt!

Jag kämpar emot några av mina snören som är kvar. Har slitit mig loss från flera! Jag känner att jag sakta, sakta börjar lyfta och blir en flygande... elefant? ...zebra? Pegassss....zzzzebra!!!

Och det ROCKAR FETT!

Love and peace within!   

 

Travelling Milady

19 november 2014 13:14

Ja swoje odplątuję każdego dnia. Czasami mam wrażenie, że to syzyfowa praca, ale najwidoczniej nic w życiu nie jest dane raz na zawsze.

http://lifegoodmorning.blogspot.com

Kasia

19 november 2014 14:26

Bardzo mądre spostrzeżenie.
Dużo o tym myślałam jakiś czas temu. W życiu co krok to decyzja, konfrontacja, kolejny wybór. Konstelacje się zmieniają, warunki, uczucia, klimat. Ciągle dowiadujemy się nowego. O sobie, o życiu. Byle nie wracać ciągle do tego samego punktu, byle nie potykać się o te same...sznurki.
Pozdrawiam :)

 

Mango

20 november 2014 19:35

A jak ktos inny przetnie te sznurki i powie idz dalej? To chyba moze byc bolesne i nie od razu do zrealizowania, bo jednak z czasem i wrasta sie korzeniami w te nowe relacje i miejsca, no i zostaje sie unieruchomionym ... Dajesz do myslenia Zebro, tak na wieczor... Pozdrawiam :)

Kasia

20 november 2014 21:02

Ktoś inny może nam pomóc zdemaskować te sznurki, obalić te "stare prawdy", bolesne, owszem, ale bardzo pomocne. Czasem samemu trudno nabrać perspektywy.
A nowe miejsca i relacje to też potencjalnie nowe sznurki.
Ale założenie jest takie, że z wiekiem nabieramy mądrości życiowej i mamy lepszy kontakt ze sobą. A to nie sprzyja powstawaniu nowych więzów.
Marionetkom mówimy stanowcze NIE!
Dobrej nocy! :)

Btw. dziękuję za najpiekniejszy komplement, o tym dawaniu do myślenia!

 

Monika

21 november 2014 21:49

Ja też czuję czasem taki sznur, jeden, może dwa, ale kiedyś było ich więcej, i wiesz co mi pomogło je zerwać? Emigracja do nowego, zupełnie innego kraju. I okazuje się, że faktycznie, zerwanie sznura (myślowego, mentalnego) nie jest trudne, jak się tylko ten sznur zlokalizuje i uświadomi.

Kasia

21 november 2014 23:40

To uświadomienie, to już połowa sukcesu.
Ja moje łańcuchy pierwszorzędnie zaadaptowałąm do potrzeb emigracji. Niestety.
Ale i ja uwalniam się powoli :)

 

zielona natka

22 november 2014 18:19

Twoj list w dziejszych Wysokich Obcasach [nie wiem na 100%, czy dobrze dedukuje, ze to Ty jestes jego autorka :)] i wpisy na Twoim blogu sprawily, ze znacznie lzej mi sie oddycha. dziekuje. bede tu wracac ku oswieceniu :)

http://zielonanatka.blogspot.com

Kasia

22 november 2014 22:47

Cześć Natko! Jeśli masz na myśli list o tik-takach, to ja go popełniłam :)
Proszę rozgość się, przebieraj do woli i bierz ze sobą to, co może Ci się przydać.
Dopóki trwamy/ODDYCHAMY! wszystko można zmienić :)
Do zobaczenia!
k

 

zielona natka

29 november 2014 06:19

jestem znow z wizyta- bezczelnie w ciemny wczesny sobotni poranek :) swietnie sie komponujesz z kawa- podwojne pobudzenie :)

Kasia

1 december 2014 16:16

Wczesne, ciemne, sobotnie poranki są najlepsze! Cieszę się, że mogłam coś (dobrego?) dodać do Twojego poranka :)

Från
    Kom ihåg mig
URL

Säkerhetskod
     

Kommentar

Widzę, że ciągle jeszcze jest sporo osób, które zaglądają tutaj :) Bardzo mi miło <3   Przypominam jednak, że nowe wpisy pojawiają się od ponad miesiąca pod innym adresem: www.blog.zebrazone....

Dzisiejszy wpis z nowej platformy bloga ZebraZone: www.blog.zebrazone.seDla tych, którzy jeszcze nie przyzwyczaili się do nowego adresu :)Bardzo ciężko pracowałam przez ostatnie tygodnie. Za ciężko.Tak ciężko, ...

Drodzy Kochani! Czas ruszać dalej. Czas wyjść poza granice strefy komfortu.   ZebraZone trzyma mnie w pionie. W głębi mojego najmiętszego serca wiem, że jest nas więcej, tych, którym utrzymywanie pion...

To mój przedostatni tekst na tej stronie.   Czterysta dziewięćdziesiąty czwarty. Ponad dwa lata karmienia tego wyrostka własną krwią, siłą. Wiarą. Że coś z niego wyrośnie. Że p...

Za chwilę wychodzę do pracy. W deszcz. To nic. To mi nie przeszkadza. Tylko brak czasu trochę naciska a tu ważny temat do poruszenia!   Czuję się w obowiązku ostrzec Państwa przed niebezpieczeństwem ...