Czasem słowa więzną w gardle. Nie chcą się ode mnie oderwać. Jak soczyste, zielone liście w środku lata kurczowo trzymają się gałęzi.

Niecierpliwie czekam aż z gracją poszybują na wietrze w stronę zbyt długiej, kładącej się pod ciężarem kropli rosy trawy. Leciutkie, szeleszczące, wolne. Jesienne.

Słowa wypowiedziane, spisane przestają należeć do mnie.

Tłumaczę sobie, że te, które nie chcą się ode mnie oddalić, oderwać, są jeszcze częścią mnie. Nie wolno ich poganiać, ruszać, odrywać przed czasem.

To moje myśli, nie do końca przemyślane, uczucia, nie do końca przeczute. Nadal intymne. Sekretne.

Na szczęście czasem zamiast słów można się porozumiewać obrazami. (kliknij - oczywiście po skończonej lekturze - aby przejść do moich obrazów na Instagram)

Dziś więc zamiast słow zdjęcia z niedzielnej trzypokoleniowej wyprawy do pokoleń dawnych, tych, które już tylko w naszych wspomnieniach...

Dobrego tygodnia Tobie i mnie. Którzy nadal trwamy.

Sobie również cierpliwości w czekaniu na myśli i czyny dojrzewające, przygotowujące się do odlotu...

:-*