Maryla

15 januari 2016 22:05

Chyba moj komentarz będzie nie na temat. Ale w obliczu życia i śmierci zmienia sie drastycznie perspektywa na rożne problemy. Jedna z moich najbliższych przyjaciółek, wspaniała kobieta o wielkim sercu od dwóch dni jest chora na białaczkę. Będąc w Naleczowie kilka dni temu i mając w planach cudowny tydzień w SPA w gronie najbliższych, poddała sie standardowym badaniom lekarskim. Badania krwi wprawiły w zdumienie laborantke, a właściwie wynik. 17 razy podwyższony poziom białych ciałek krwi. Już jest po badaniach w szpitalu i czeka na wyniki. Ale już wstępnie wie, ze to białaczka. I już nigdy nie będzie tak jak było. Nigdy. Podobnie jest z przebaczaniem. Można wybaczyć ale nigdy tej wyrządzonej krzywdy sie nie zapomni. I nigdy już nie będzie tak samo.

Kasia

16 januari 2016 18:35

Marylko, trzymam kciuki za Twoj? Przyjaciolke.
Choroba zmienia perspektywe na cale zycie, bole?nie.
W obliczu straty nagle widzimy, co jest najwiecej warte i ponadczasowe.
Wiele sil! :-*

Mango

16 januari 2016 13:00

Poruszasz bardzo wazny zyciowy temat, stanowiacy podstawe integralna czlowieka jako jednostki. Godnosc, przyrodzona godnosc czlowieka jest wartoscia chroniona! Np w Preambule Konstytucji stoi napisane "godnosc to - przyrodzone, niezbywalne, nienaruszalne zrodlo wolnosci i praw czlowieka i obywatela", wg Kodeksu Cywilnego " godnosc jest dobrem osobistym chronionym przez prawo", wg Kodeksu Karnego naruszenie godnosci jest przestepstwem zniewazenia , Prawo Unii Europejskiej zakazuje ponizajacego traktowania czlowieka, mowi o tym Powszechna deklaracja praw czlowieka, drugi Sobor Watykanski - podkresla, ze godnosc czlowieka jest fundamentem prawa kanonicznego. We wszystkich tych prawnych dokumentach naruszenie godnosci jest niedopuszczalne i karalne. Wielu nie zdaje sobie sprawy ile praw narusza ponizajac kogos, warto czasem uswiadomic tego kogos i miec w zanadrzu przynajmniej tych kilka punktow, dziala odstraszajaco. Nawet pracodawcy i przelozeni w codziennym dniu pracy moga popelniac przestepstwo naruszajac godnosc pracownika, wynika to z ich braku wiedzy o istniejacych prawnych ograniczeniach i regulach obowiazujacych w kraju i Europie, w Swiecie. W przypadku naruszenia godnosci przebaczajac dzialamy dla siebie samych abysmy mogli isc w zyciu dalej a nie cierpiec z powodu niewiedzy, glupoty, braku kultury innych, nie my musimy sie wstydzic za innych. Osobiscie trudno mi jest mowic o jakiejs wielkodusznosci (wobec drugiego), ona jakby tutaj nie ma miejsca zastosowania ( moze sie myle, popraw mnie jak masz inny argument). Niesmak, odraza, po jakims haniebnym, obrzydliwym, podlym, nikczemnym potraktowaniu przez kogos pozostaje w pamieci na zawsze i trudno sie zmywa, tak wiec i o jakimkolwiek zaufaniu dla tej osoby, grupy osob nie ma mowy. O ile znajduje sie jakies wytlumaczenie, ograniczenie poczytalnosci, niedojrzalosc w dzialaniu tego co poniza nas, to byc moze znajdzie sie jakis powod aby pocwiczyc wielkodusznosc i wzniesc ja na wyzszy poziom. Trudny temat, moze ktos inny ma inne metody, przemyslenia. Napisalam moze za duzo, ale to byly wolne przemyslenia. Pomyslnosci zycze !

Kasia

20 januari 2016 22:11

Miła Mango, przepraszam, że tak długo zwlekałam z odpowiedzią. Rozmyślałam :)

Niesamowite, ile sobie zadałaś trudu, żeby przytoczyć te wszystkie dokumenty, stojące na straży naszej godności. Znaczy to tylko, że sprawa jest ważna, że wszyscy są w zgodzie na ten temat.
Mi strasznie trudno jest pogodzić się z faktem, że taka prawa są w ogóle potrzebne. Że poszanowanie drugiego nie jest dla niektórych naturalnym sposobem myślenia, reagowania, że nie jest wpisane w człowieczeństwo.
To strasznie przykre.
Ja nie chcę opowiadać ze szczegółami co mnie spotkało. Są oczywiście różne stopnie tego naruszenia godności, bycia podłym i nikczemnym. I każdy musi sam przed sobą określić ile potrafi znieść i wybaczyć.
Czasem to dużo kosztuje, ale niektórzy twierdzą, że warto przynajmniej spróbować, zwłaszcza, jeśli w sytuację wplątane są niewinne osoby trzecie.
Nie mogę tutaj bronić żadnego stanowiska, bo każda sytuacja jest inna. Ale bardzo mocno skłaniam się w stronę tego, że to osoba popełniająca błąd, zawodząca zaufanie jest osobą, która poniża SIEBIE.
Natomiast przez ostatnie lata nauczyłam się wiele pokory. I wypolerowałam trochę, jakoś tak naturalnie ostrze kategorycznego osądzania drugiego człowieka. Błądzenie jest wpisane w ludzką naturę. I dopóki się nie "chodziło w butach" drugiej osoby trudno jest ją oceniać. A do tego wiedzieć NA PEWNO, że nigdy by się samemu podobnego błędu nie popełniło będąc w podobnej sytuacji...
Co nie oznacza, że trzeba sobie dawać chodzić po głowie. To nasza integralność osobista mówi nam, na ile jesteśmy w stanie być wielkoduszni w każdej sytuacji. I tego się trzeba słuchać. Tak myślę :)

Każdy zasługuje na drugą szansę. Ale dawanie trzeciej to zwykle głupota!
Kłaniam się! :)

Mango

26 januari 2016 23:46

Dziekuje za odpowiedz, za te dostepnosc przez strony bloga. Uklon w Twoja strone ! Z kazdym nowym dniem czlowiek rodzi sie na nowo ... to juz za chwile, jak ten czas leci ;)