Czy ja śnię?

Za chwileczkę koniec stycznia!

1/12 roku, który dopiero co witaliśmy już prawie za nami.

Czy to czas płynie za szybko, czy my za mało do tego czasu przywiązujemy uwagi?

Rozmieniamy go na drobne....

Drobne zajęcia.

Drobne myśli.

Drobne znajomości.

Drobne rozmowy.

Jedna podobna do drugiej. Dni zlewają się z sobą. Myśli także.

A jednak każdy czeka na jakiś przełom. Na jakiś lepszy czas, na to  p r a w d z i w e  życie, które się zacznie, kiedy już.... No właśnie. Kiedy?

Rutyna jest niebezpieczna.

Wygodna, znajoma codzienność usypia naszą czujność. Nawet ta trudna, ta, w której stale z czymś się zmagamy. A przecież w tych zmaganiach czujemy do szpiku kości, jak mocno żyjemy. Prawda?

A może otumania nas to nasz ciągłe  r o b i e n i e ?

Ale wybieramy je, bo jest mniej skomplikowane niż   b y c i e   i   c z u c i e .

Nie umiem rozgryźć zagadki naszej ludzkiej słabości. Tego, że tak trudno nam się skłonić do robienia tego, co jest dla nas najlepsze.

Kopię często z Synem piłkę na dziedzińcu szkolnym. On stoi na bramce a ja się staram strzelić gola. Notorycznie nie trafiam.

Wydaje mi się, że kopię w dobrym kierunku ale piłka prawie zawsze toczy się odrobinę za bardzo to w lewo, to w prawo.

...Wiem już, że wystarczy maleńka korekta. Tylko jeszcze nie odkryłam, jak ją wprowadzić w życie.

Kłaniam się.