CIAŁO

Ciało Ty moje najpiękniejsze. Jedyne!

Jak nikt inny, nieustannie jesteś przy mnie. Wierne. Oddane. Skomponowane, by mnie nieść przez życie. Wspierać w każdej chwili.

To Ty mi pomagasz przetrwać.

Dzięki Tobie poruszam się po świecie.

Dzięki Tobie jestem widzialna. Choć tak często niewdzięcznie sunę wzdłuż ściany wstydząc się za Ciebie.

Bo jesteś źródłem największego zła.

Za grube, za chude, za małe, za duże, brzydkie, niedoskonałe, za bardzo luba za mało piegowate. Obwisłe, pomarszczone. Ty Ciało niewystarczające!

Ciągle Cię muszę poprawiać, korygować, doprowadzać do porządku.

Walczę z Tobą jak z największym wrogiem.

Bo robisz mi czasem na złość. Przyznaj. Utrudniasz! Chorujesz. Bolisz. Niedomagasz.

Ale zrozum, ja mam tu życie do przeżycia. Robię co mogę.

Czasem może i niedosypiam, może i niedojadam. Ale kupiłam witaminy, przyrzekam! Zacznę brać.

Pewnie chcesz, żebym skończyła z ciastkami na drugie śniadanie? Ale Ciało, wiesz przecież, jak to jest po nieprzespanej nocy. Jakoś trzeba się ratować, dodać energii. Mi też się czasem coś należy. Najwyżej nie zjem kolacji. Poodchudzam się dwa dni. Albo zrobię sobie wycisk! Dam czadu na siłce. Wypocę się!

A jutro założę wysokie obcasy, obcisłe gacie, będzie pięknie! To co, że boli, że uwiera. Że czerwone ślady na biodrach, że krew nie dopływa. Jest pięknie. Ciało, teraz jesteś OK!

Tak trzymaj!

A jak nie chcesz trzymać? Jak się sypiesz…

Jest ból. Czasem dół.

Panika, prochy i wio!

Bo ważne spotkania, dedlajny.

Śmieszne słowo ten dedlajn. Że jakaś linia? I że śmierć?

Nie Ciało. Nie wygłupiaj się! Przecież jeszcze jest czas.

Mamy czas, tak?

Pokiwaj głową.

Daj trochę nadziei, że nie jest ze mną beznadziejnie!

Wezmę Cię na kolano. Utulę. Będę Cię głaskać, głaskać, głaskać.

Dziękować Ci, że jesteś, że rozmawiasz ze mną. Na Twój sposób.

Nie używasz moich ust, bo z nich płyną farmazony o nieśmiertelności, o nieskończonych zasobach, którymi można szastać na prawo i lewo. Bezmyślnie.

Ty dajesz mi sygnały.

Zawroty głowy, ból w krzyżu, zadyszka, opryszczka, różyczka.

Chwileczkę, ja już to gdzieś słyszałam. Nie rozumiałam, że to moje Ciało mówi do mnie.

Dziś Mu odpowiem.

Będę szeptać: Kocham Cię Ciało.

Wybacz to zaniedbanie.

Poprawię się. Będę Cię rozpieszczać i głaskać, głaskać, głaskać.

Bez Ciebie nie mogę nic, moje Ty Jedyne Ciało.

 

Mango

28 januari 2016 20:13

Oda, liryka indywidualna, do ciala .
Nareszcie ktos to pieknie ujal! A ile tu prawdy zyciowej! W tym biegu dzien po dniu mozna sie zagubic i zapomniec, ze o cialo dbac trzeba, bo przeciez... W zdrowym ciele, zdrowy duch ...
Pani Kasiu, Kasiu, coraz to ciekawsze teksty na blogu i tempo jakby wzroslo. O ile by sie tak zdarzylo, ze ktorys z komentarzy moze sie wydac zbyt bezposredni, to prosze miec wzglad na to, ze to tylko wyraz zainteresowania tematem, a sposob w jaki zostal przekazany angazuje. To tak gwoli wytlumaczenia z mojej strony :)

No, czas mi na gimnastyke , cialo wzywa :)

Kasia

28 januari 2016 22:23

Mango, Pani Mango!
Mus pisania jest. I tyle :) Mus opowiadania o tym, co wiem. Zawsze myślałam, że to niewiele. Dziś widzę, że to co wiem, może zmienić życie nie tylko moje ale i innych. Na takim łądunku nie da się usiedzieć.

Mnie interesuje tylko bezpośredniość. Tylko prawdziwa bliskość międzyludzka. Z całego serca doceniam to zaangażowanie, bo sama "oddaję się" w moich słowach bez reszty i bez cenzury :) Więc tłumaczyć nie trzeba. Ja sie w tych komentarzach pławię, rozpływam intelektualnie :) i dziękuję za nie.

Gimnastyka była miła? Ja obecnie leżę na piłkach tenisowych. Aj... :)

 

Beata

29 januari 2016 10:35

Pieknie napisane dodajesz tym sile innym pozdrawiam

Kasia

8 februari 2016 22:37

Dziękuję :)

Powinny podobne rzeczy wejść do listy lektur w szkołach. Zaraz obok Siłaczki i Ludzi bezdomnych.... Nie sądzisz?

Pozdrawiam :)

 

Maryla

6 februari 2016 20:27

Wiesz co Kasiu? Tak do 45 roku zycia moje cialo zylo wlasnym zyciem a ja swoim. Jakis nie docierało do mnie ze to całość. Teraz wiem ze jest inaczej. Ciało sie "sypie". Są grube jak sznury żylaki, jest celulit, suche paznokcie i włosy. Zmarszczki i plamy na dłoniach. Reszty nie będę opisywać. Wiesz co, Kasiu? Ja nareszcie jestem zadowolona bo w końcu dotarło do mnie ze to jestem ja.

Kasia

8 februari 2016 21:41

Lepiej późno niż wcale może nie jest pocieszające? A może właśnie jest!
Smak życia w harmonii ze sobą jest wart lat dojrzewania do tego.
Szkoda, że TEGO nie uczą w szkołach. Że się o tym nie czyta dzieciom do poduszki, zamiast "bajek". To jest dopiero bogactwo na całe życie.

Från
    Kom ihåg mig
URL

Säkerhetskod
     

Kommentar

Widzę, że ciągle jeszcze jest sporo osób, które zaglądają tutaj :) Bardzo mi miło <3   Przypominam jednak, że nowe wpisy pojawiają się od ponad miesiąca pod innym adresem: www.blog.zebrazone....

Dzisiejszy wpis z nowej platformy bloga ZebraZone: www.blog.zebrazone.seDla tych, którzy jeszcze nie przyzwyczaili się do nowego adresu :)Bardzo ciężko pracowałam przez ostatnie tygodnie. Za ciężko.Tak ciężko, ...

Drodzy Kochani! Czas ruszać dalej. Czas wyjść poza granice strefy komfortu.   ZebraZone trzyma mnie w pionie. W głębi mojego najmiętszego serca wiem, że jest nas więcej, tych, którym utrzymywanie pion...

To mój przedostatni tekst na tej stronie.   Czterysta dziewięćdziesiąty czwarty. Ponad dwa lata karmienia tego wyrostka własną krwią, siłą. Wiarą. Że coś z niego wyrośnie. Że p...

Za chwilę wychodzę do pracy. W deszcz. To nic. To mi nie przeszkadza. Tylko brak czasu trochę naciska a tu ważny temat do poruszenia!   Czuję się w obowiązku ostrzec Państwa przed niebezpieczeństwem ...