Podam przykład z życia, bo życie jest naszym najlepszym nauczycielem.

Mindfulness to obecność w danej chwili. Pełna obecność tu i teraz.

Jej przeciwieństwo to mentalne dryfowanie, rozbijanie się o skały przypadkowych myśli, pomysłów, uczuć. To bezwładne podążanie za każdą sztuczką naszego umysłu. To wielki dramat.

Są różne sposoby na to, bo powrócić do chwili obecnej z otchłani tego dramatu, w jakim nam się wydaje, że się obecnie znajdujemy.

Weźmy taki przykład z życia: Mój umysł chce rozpaczać nad moim złamanym sercem. Nad poczuciem strasznej, niesprawiedliwej straty. Raz za razem odgrywa scenariusz jakiegoś wydarzenia, którego biegu nie da się odwrócić. Miota się. Walczy. Jest dramat i są łzy. Im więcej o tym myślę, tym dramat jest większy. Im więcej łez cieknie po twarzy, tym bardziej Wszechświat powinien sie nade mną ulitować i tym bardziej wziąć mnie pod swoje skrzydła i zatroszczyć się o biedną mnie...

I wtedy maluję oczy....

A dokładniej szczotkuję brwi małą sztywną szczoteczką numer 320.

Nagle czuję coś więcej niż moją rozpacz.

Skupiam całą moją uwagę na obecnym, chwilowym doznaniu tego czesania.

Na drapaniu szczoteczki numer 320 po mojej delikatnej skórze.

W tej chwili chwilowo znika mój dramat, moje nieszczęście.

Jestem tylko ja, moja potargana brew i mała plastikowa czarna szczoteczka.

I to jest mindfulness.

To jest ta przerwa w nadawaniu radia  m ó j  d r a m a t .

To jest miłosierdzie dla samego siebie.

Bo w rozpaczy można się zatracić.

A życie? Życie nie jest do rozpaczania. Życie ciągle nas sprawdza i uczy czegoś. O sobie. O innych.

...Nie chcę, żeby mnie zastało z potarganymi brwiami!

Dobrego tygodnia Życzę Państwu. <3