September är här. Himmelen gråter.

Men det gör inget. Det finns viktigare saker.

I september pratar man extramycket om suicidförebyggande åtgärder. Den 10:e september är sedan 2003 den suicidpreventiva dagen världen om.

Jag har skrivit om självmord bland män fö ett tag sedan. Du kan läsa textren här. Sedan dess har jag jättesvårt att acceptera tanken om alla dessa meningslösa, för tidiga dödsfallen. Det lidande som finns hos människor som tar sitt liv för att sluta känna smärta och sorg. Det går att minska, rätta till, hjälpa.

Både du och jag vet hur det känns när man hamnar i mörker. Det händer oss alla. Och de flesta av oss klarar av att koma ut på andra sidan, tillbaka till ljuset igen, oskadda. Men inte alla. Om vi bara kan finnas till för dem som i rätt tid behöver ryckas upp ur mörker.

Varför ska psykisk ohälsa vara så läskig och skamlig?

Vi har alla ett psyke och varför ska dess åkommor behandlas annorlunda av samhället än ont i magen eller halsen?

Jag läser nu journalistens Alfred Skogbergs bok När någon tar sitt liv, tragedierna vi kan förhindra. Jag blir så gripen av berättelserna. Av ensamheten hos dem, som finns kvar efter närståendes suicid.

Det finns så mycket vi kan göra. Så enkelt som att våga fråga rakt ut när vi ser en människa som verkar må dåligt:

Har du tänkt på självmord? Planerar du det?

De kanske svarar ja, och då finns det en chans att sträcka fram handen, och dra upp dem ur skiten!

Forksningen säger att prata öppet om självmord ger inte upphov till fler självmord. Det gör att folk vågar be om hjälp. Vänder sig till någon de litar på. Tänker om.

Det finns ställen på nätet där man kan få hjälp. T.ex.:

UMO för ungdomar och unga vuxna.

En kostnadsfru hjälplinje hos Vårdguiden för den som bär på någon börda. Det finns även råd för den som vill förhindra  en tragedi.

När det är för sent och självmord är ett faktum kan de efterlevande hitta stöd bland medlemar på SPES.

I Sverige finns det NASP, Nationellt centrum för suicidforskning och prevention av psykisk ohälsa.

En ideell organisation SuicideZero finns och arbetar aktivt för att förebygga de meningslösa döden. De finns även på fejsbok.

Den 10 oktober kan man delta i ett lopp, Mental Health Run, och stödja SuicideZero-rörelsen. Jag tänkte springa om den stukade foten tillåter. Är det någon som vill hänga på?

Snälla, dela detta med så många som möjligt.

Våga fråga hur din vän mår efter skillsmässa eller uppsägning, eller annat jobbigt i livet.

Våga berätta för någon när du själv mår dåligt och inte orkar mera.

Det finns ingen skam i att vara svag. Man måste vara djävligt stark för att visa sig svag!

Love and peace within! :-*

Wrzesień już.

Młodzież z niechęcią chyba jednak powitała pierwszy dzień szkoły. A może tylko szkoda im kończących się wakacji.

Rocznica wybuchu Drugiej Wojny Światowej. Też żadna radość. Chociaż grała pewnie jakaś okriestra dęta. Bo to ważne. Pamiętamy, wspominamy, oddajemy hołd.

Wrzesień to też miesiąc szerzenia świadomości dotyczącej chorób psychicznych i samobójstw.

Od 2003 roku 10 września to Międzynarodowy Dzień Zapobiegania Samobójstwom.

W czerwcu pisałam krótko o samobójstwach wśród mężczyzn tutaj.

Myśli na temat zapobiegania samobójstwom powracają do mnie jak bumerang od miesięcy:

Jak obalić tabu związane ze zdrowiem psychicznym?

JAK udało się nam Polakom słowu PSYCHICZNY nadać negatywne brzmienie??? Przecież każdy ma psychikę.

Dlaczego więc tak bardzo boimy się zaglądać sobie pod czaszkę?

i w końcu...

Jak zatrzymać falę bezsensownych, przedwczesnych śmierci samobójczych?

W katolickiej Polsce to grzech, owiany czarnym dymem wstydu i wygnania spod skrzydeł kościoła. Coś, o czym się nie mówi, chociaż właśnie to jest nam jako społeczeństwu najbardziej potrzebne.

Wstyd i milczenie niczego nie rozwiąże.

Informacja o prewencji, próba zauważenia i zrozumienia ludzi, którzy czują się źle - może zmienić  w s z y s t k o!

Zapytaj wprost osoby, o którą sie martwisz, jak się czyje i czy ma myśli samobójcze. Możesz w ten sposób otworzyć furtkę do dialogu o problemie, dać odwagę do wyznania prawdy. Pomóc tej osobie przeżyć.

Kto z nas nie odwiedza co jakiś czas miejsca zwanego czasem dołem czy czarną dupą (przepraszam!)? Większość z nas potrafi się z tych ciemnych miejsc wykaraskać o własnych siłach. Ci, ktorzy zostają tam na dłużej tracą z oczu światełko nadziei, poddają się  b e z n a d z i e i  i tylko dzięki pomocy z zewnątrz mogą znów obiektywnie i jasno spojrzeć na świat.

Taka pomoc istnieje, np. tutaj, dla wierzących pogotowie duchowe 24h/dobę. Zielona lampka wskazuje na mapie, gdzie znajduje się kapłan, z k†órym można porozmawiać przez telefon.

Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży ma swoją stornę tutaj. 

Jest też coś takiego jak ośrodki interwencji kryzysowej w całej Polsce. Ich listę znajdziesz tutaj.

Przerażajace są natomiast źródła takie, jak to, portal bankier.pl, który kończy artykuł o statystykach dotyczących samobójstwach słowami: "Depresja jest chorobą psychiczną, która może prowadzić do śmierci." I koniec! Żadnych wskazań, gdzie można sięgnąć po pomoc, gdzie można szukać nadziei. Potworny i smutny przykład braku odpowiedzialności społecznej mediów. Niestety.

***

A co z ludźmi dotkniętymi tragedią utraty najbliższych poprzez samobójstwo. Zdobycie się na odwagę mówienia o tym, co ich spotkało, pomaga w procesie godzenia się ze stratą, z poczuciem, że nie zrobiło się wystarczająco dla bliskiej osoby, że nie udało się zapobiec tragedii... Podobno wystarczy obecność, chwila uwagi i umiejętność słuchania ze strony otoczenia.

Wyczytam to w książce szwedzkiego dziennikarza Alfreda Skogsberga "Kiedy ktoś odbiera sobie życie, tragedie, jakim możemy zapobiec." Bardzo przejmująca lektura.

Tutaj w Szwecji działa organizacja SuicideZero pracująca nad zredukowaniem liczby samobójstw. w Sztokholmie 10 października (w Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego) odbędzie się 5-kilometrowy bieg Mental Health Run na rzecz zdrowia psychicznego i właśnie zapobiegania samobójstwom.

Mam nadzieję, że pobiegnę, mimo dokuczającemu nadal zwichnięciu stopy. Ktoś chętny?

Ruch na świezym powietrzu bardzo pomaga zrobić porządek w głowie.

Proszę, podziel się tymi słowami ze wszystkimi, na których Ci zależy.

Jesli sam/a czujesz, że potrzebujesz pomocy nie zawahaj się wyciągnąć ręki o pomoc.

Słabość, to żaden wstyd. Trzeba być cholernie silnym aby się zdobyć na słabość!

Życzę Ci sił i porządku wwnętrznego. :-*

Szczęście, że kiedy brakuje słów...

można się wesprzeć obrazem...

Kiedy wewnatrz brakuje spokoju....

Można się wesprzeć... k r a j o b r a z e m .

Unosić się na wodzie, bez łodzi. To dopiero uspokaja... ;)

Bycie cześcią tego krajobrazu, tej ziemi, to przywilej.

Zamiast kanalizować energie na panice, wybieram dziś  w d z i ę c z n o ś ć , za to, co jest...

Dobrego weekendu, Drodzy.

Love and peace within!   

Kończący się właśnie weekend był moją prywatną pierwszą szansą tego lata na rozsmakowanie się w napojach wyskokowych.

Relaksując się z piwem w jednej ręce i wężem ogrodowym w drugiej w piątkowy wieczór doznałam objawienia! (Cierpliwości, trzeba doczytać do końca! :)

Alkohol nam przecież szkodzi. Uzależnia. Organizm traktuje go jak truciznę.

Mimo wszystko wyciągamy po niego rękę...

Po chwilę zapomienia...

Po odwagę...

Po rozwiązany język...

Nie na darmo mówi się: in vino veritas, czyli w winie prawda.

Alkohol w początkowej fazie daje poczucie ogólnego relaksu, poprawia humor, rozluźnia mięśnie. Wraz z malejącą samokontrolą rośnie uczuci odwagi.

Nic nie jest niemożliwe! Jestem na czubku świata! 

A kto nie chciałby pozbyć się wreszcie paraliżującego strachu...

...Napiszę mu wreszcie, że go kocham!

...Dam koledze w mordę, bo przystawia się do mojej żony.

...Wykrzyczę żonie że nie nawidzę, jak mnie kontroluje. Może nawet jej przyłożę, taki się czuję silny!

...Wreszcie nagadam rodzinie, że mnie wogóle nie znają, że mnie ranią niesmacznymi dowcipami o pedałach bo ja jestem zakochana w koleżance.

...Napiszę maila do szefa, że jest hieną, a ja nie dam się więcej wykorzystywać i odchodzę!

...Sfotografuję się nago i wyślę zdjęcia xxx. Niech wie, że jestem odważna i wyzwolona.

Każdy z nas powinien dobrze wsłuchać się we własne myśli, które ten początkowy stan upojenia nam przynosi. Tam są ukryte nasze największe bolączki, nasze marzenia, nasze pragnienia. Rzeczy wielkie!

Grunt, żeby je dobrze pamiętać dnia następnego. Zachować determinację i odwagę człowieka pijanego ale przy trzeźwym umyśle.

Nie pijmy często. Nie pijmy dużo.

Nie pijmy bezmyślnie.

Miłej niedzieli! :)

Love and peace within!   

Mówią, że raz złodziej zawsze złodziej.

O alkoholikach mówi się: trzeźwy alkoholik. Nigdy nie będzie zdrowy, zaleczony tylko jeśli całkowicie odstawi truciznę, przestanie "zażywać", skończy z nałogiem. Ale słabość do procentów będzie nosił w sobie do końca życia.

Śmieszne, s ł a b o ś ć . . .

Nikt, kto nie musiał sobie w życiu czegoś odmawiać nie zrozumie, jakiej s i ł y , jak wielkiego samozaparcia potrzebuje człowiek uzależniony i wystawiony na pokuszenie. 

Sama odstawiałam wielkokrotnie tylko chipsy. Wielokrotnie, ponieważ moje uzależnienie od nich jest silniejsze niż moja wola. Chociaż one nie pogarszają mojej koncentracji, nie niszczą relacji z najbliższymi i nigdy po chipsach nie urwał mi się film.

A jak to jest ze stresoholikami? Wstydliwe, ale prawdziwe: Film w stresie urwał mi się niejednokrotnie. Pewnie nie jestem sama.

Wiesz, ta chwila, kiedy jesteś tak nabuzowany/-a adrenaliną, tak potrzebujesz odreagować, że rzucasz na oślep raniące słowo, podnosisz głos, chociaż wcale nie chcesz, walisz pięścią w stół, rzucasz słuchawką (to kiedyś!) albo kopiesz z całej siły w ścianę. Wystarczy ułamek sekundy, chwila. Nie jesteś sobą.

Dzięki długim miesiącom terapii, zmianie schematów myślowych (jak ja to nazywam: zawracaniu rzeki) można wyćwiczyć mięsień koncentracji na tyle, by nie dać sie ponieść fali stresu. Na spokojnie można sobie wiele rzeczy wytłumaczyć. Ale wystarczy, że te mechanizmy nas zawiodą, nawet na krótką chwilę, i stoimy znowu z opuszczonymi gaciami, obnażeni, nieradzący sobie z własnymi słabościami. Wstydliwe, ale prawdziwe.

Butelkę można zakorkować, wyrzucić, odstawić, spuścić jej zawartość do ścieków. Można się zaszyć. Związać sobie ręce, zakelić usta. Stres można ze sobą zabrać wszędzie. Niewidoczny. (No, może tylko w ciemniejącym spojrzeniu...) Czający się pod skórą. Płynący w żyłach. Pęczniejący w głowie. Wystarczy chwila nieuwagi. Kilka nieprzespanych nocy, zmęczenie, głód. I znów jesteśmy w strefie zagrożenia. Osłabieni.

Tak samo, jak ze zwichniętą kostką. Czytałam gdzieś, że aż do 50% zwichnięć to "powtórki". Raz osłabione więzadła nie chronią stawu skokowego tak dobrze, jak przed kontuzją.

Chociaż... podobno da się to wyćwiczyć :) Potrzebny jest  t y l k o  czas, chęci i koncentracja. Towary bardzo dziś deficytowe...

W chęci nie wątpię. Czasu i koncetracji życzę nam wszystkim na cały tydzień :)

Love and peace within!   

Ciekawe.

Po pięciu tygodniach od skręcenia stopy... nadal boli.

Idę (kuśtykam!) do fizykoterapeuty.

Dotyka, naciska, bada. Znajduje bez problemu miejsca bólu. Uciska. Przechodzi. Na chwilę.

To mięśnie. Próbują zrekompensować brak stabilności w uszkodzonej, osłabionej stopie. Są napięte.

W stopie? Pod małym palcem?

Tam jest wogóle jakiś mięsień???

Podobno jest i walczy o to, żebym całe moje 180 cm przy nieskończonej masie ciała jakoś utrzymało się w pozycji wyprostowanej.

Jeśli blisko trzy lata wypalenia nie dały mi do zrozumienia, że mój organizm jest inteligentny, walczy i stara się czasem ustrzec mnie przede mną samą i moim czasem bezsensownym, wyniszczającym trybem życia, to ten maleńki, ukochany, jedyny, najdroższy  m a ł y  p a l e c ... cóż... postawił mnie właśnie do pionu!

Bo tak to już jest wymyślone. Że człowiek ma wiele szans na poprawę, na zmianę, na pójście po rozum do głowy. Jeśli tylko słucha systemów wczesnego ostrzegania. I adekwatnie do informacji reguluje kurs, wraca na bezpieczną drogę.

Drugi przykład. Niezbyt czarujący:

Zatwardzenie.

(O czym ona pisze? Ohyda!) Tak tak, wydalanie! Takie niesmaczne. Wszyscy to robią ale lepiej o tym nie wspominać i udawać, że nieeee! Ja nie! Jak ja idę do toalety to są eksplozje konfetti i brokat się mieni, o zapachu tutti-frutti!

Jeśli się porusza temat zdrowia i napięcia związanego ze stresem, prędzej czy później trzeba się otrzeć o "te" sprawy. Bo to zwykle rzołądek i układ pokarmowy jako jedne z pierwszych zaczynają strajk.

Wiesz, co robi krowa, kiedy się wystraszy i czuje instynktownie, że musi uciekać? "Zrzuca balast"! Żeby jej się dalej łatwiej biegło.

Przez grzeczność nie zapytam, gdzie Ty spędzasz poranek przed ważnym spotkaniem lub rozmową o pracę...

To jedna wersja. Druga jest taka, że przy długotrwałym stresie organizm wyłącza system trawienia jako drugorzędny. Adrenalina, nasz hormon walki m.in rozszerza oskrzela - dla poprawy oddechu, pąpuje krew do mięśni i powoduje - aha - skurcz zwieraczy i spowalnia ruchy jelit!

Dziękuję, nie mam więcej pytań!

Tak więc, jeśli czujesz, że ten temat Cię dotyczy, zamiast kupować różne magiczne herbatki lub tabletki z błonnikiem (przy których trzeba pić ogromnie dużo wody, o czym większość ludzi zapomina i zamiast porządanego efektu funduje sobie... gazy!), daj sobie czas. Czas i koncentrację.

Nie spodziewaj się efektu, jeśli będziesz np. płacić rachunki lub przygotowywać na tronie prezentację do pracy. Pamiętaj: fokus i czas. Kontakt. Cierpliwość.

Wiem po sobie. To działa :) Mi zajęło więcej niż rok ale Ty może nie jesteś w aż tak czarnej dziurze. Powodzenia!

Wiem, że temat jest tabu, bla bla, więc nie spodziewam się dyskusji. Chociaż byłaby na pewno bardzo ciekawa :)

Love and peace within!   

Nie narzekałam, kiedy dwie godziny po oficjalnym rozpoczęciu urlopu z rodziną poważnie skręciłam nogę w kostce.

Nie narzekałam kłując się w posiniaczony brzuch przed 20 dni.

Nie narzekałam, kiedy druga noga zaczęła mi puchnąć jak balon po podwójnym ukąszęniu jakiegoś agresywnego owada.

Ale dziś, kiedy wreszcie wyszło słońce, u progu ostatniego weekendu urlopowego, a ja muszę chować się w cieniu z powodu kuracji antybiotykowej... trochę mi się zaczynają już nudzić te wieczne małe nieszczęścia.

Siedząc dziś rano w aucie dudniącym muzyką, która miała mi poprawić humor, rozmawiałam poważnie ze sobą: To tylko myśli. To tylko emocje. Przecież wiesz...

Wiem.

Szanuję je.

Słucham ich. Z rozwagą.

Wchodzę do domu. Zamykam za sobą drzwi. I krzyczę. A potem otrząsam się. Jak pies po wyjściu z kąpieli.

Nie jest to piękny widok. Nic z tego nie jest sexy.

Ale pomaga.

Noszenie w sobie swojego nieszczęścia nie jest sexy.

Zrobiłam miejsce na uśmiech. A uśmiech jest sexy :)

Love and peace within!   

Zwykły poniedziałek.

No co?

Niektórym padało z nieba cały urlop.

Inni marzyli o chwili wytchnienia od upałów.

Jeszcze inni za upał i czarter przepłacili a tu na własnym podwórku jak raz też parno, i też olinklizif.

I wąż jest ogrodowy, i balia do skrobania młodych ziemniaków. I najlepsze piwo w Europie w całodobowym za rogiem.

Są nawet tacy Wariaci, u których w tym roku olinklif zawierał kopanie dołów i pare ton worków cementu (i Tym właśnie Wariatom najbardziej teraz z całego serca dziękujemy! <3)

Ale są też tacy, którzy urlop swój dopiero rozpoczną. Cała nerwówka jeszcze przed nimi. I z partnerem trzeba będzie jakoś może porozmawiać. Albo coś.

Oczekiwania są ogromne! Presja rośnie z każdym dodanym przez znajomego na fejsie szczęśliwym, wakacyjnym selfie!

Żeby tylko to.... Żeby tylko tamto.... i wtedy urlop będzie jak ta lala!

A gdyby tak nie mieć ŻADNYCH oczekiwań i postanowić się już teraz ucieszyć ze wszystkiego, co będzie. Albo przynajmniej podziękować, że nie jest gorzej?

Podczas jednej z niewielu rozmów, jakie przeprowadziłam w te wakacje z moją Drugą Połową (bo albo to betoniarka za głośno warczała albo to moja kostka za bardzo była zwichnięta i w glinie się jakoś nie dało kuśtykać!) takie oto usłyszałam słowa:

Ten, kto uważa się za nieszczęśliwego ma zwyczajnie złe informacje.

Tak, rozprawialiśmy o tym, ile mamy szczęścia, że nasza planeta wogóle isnieje. Że wodór i miliony lat i że wielki wybuch. Że życie i oddzielenie światła od ciemności...

I cała reszta.

Może ci, którym ciągle jest źle nie mają tych informacji?

Albo zapomnieli.

Bo życie im dokopało tak, że Wszechświat zszedł na drugi plan.

Mówią, że WDZIĘCZNOŚĆ za to, co się ma jest pierwszym krokiem do lepszego życia.

Szczęśliwszego.

- Co ty mi tu pier... o szczęściu jak ja tu łysieję/żona mnie zdradza/mój mąż to melepeta/dziecko się źle uczy/sąsiadka z leżaka obok zmienia opalacze 3x dziennie! - ktoś powie.

A na imieniny to można farmazony zza kwiatków:

- Przede wszystkim zdrowia i szczęścia, szczęścia, szczęścia....! Cmok, smok, cmok.

No to bierz to szczęście, co jest i nie marudź!

Jeśli go nie widzisz, to weź i sprawdź jeszcze raz!!!

Miłego poniedziałku Wszystkim! :-*

P.S Za co ja dziś jestem wdzięczna:

Za poranny kubek kawy z podkradzionym od Syna mlekiem bez laktozy. Kubek wyrwany w ostatniej chwili z rozpadającego się domu moich Dziadków, dzięki uprzejmości mojego Wuja, któremu się chciało:

I za poranny widok z okna. Za oddzielenie wody od lądu. To był całkiem udany cud!

I za równy oddech Drugiego Człowieka dobiegający z sypialni. Zdjęcia nie będzie ;)

Over and out!

p.p.s Zachęcam Cię do odnajdowania powodów do wdzęczności. Wszędzie. Jeśli masz ochotę podzielić się obrazami Twojego szczęścia zapraszam Cię na stronę ZebraZone na facebooku. Tam możesz je umieścić.

Dzięki!

Love and peace within!   

... i przede wszystkim szczęścia, szczęścia, szczęścia!