Mango

18 november 2015 19:13

Bardzo ciekawy teamt, choc odczuwam grzmoty i burze gdzies w powietrzu wiszaca... Czy moge cos napisac wiecej ?

Kasia

18 november 2015 20:51

Zawsze! :)

Lucja

19 november 2015 12:49

W samo sedno trafiony wpis. I zdjęcia jakie wymowne.
Ale nie tylko w internecie mam wrażenie tak jest. Mało to ludzi, którzy opowiadają, co to nie mają w domu, świetny mąż, bogaty wystrój domu, wakacje w tropikach - a tak naprawdę mieszkanie na kredyt, nie stać ich na remont, nieustanne kłótnie małzeńskie a wakacje faktycznie były raz w tropiku, ale 10 lat temu w czasie podróży poślubnej. Także jak ktoś lubi udawać to niekoniecznie potrzebuje do tego internetu :)
pozdrawiam i zapraszam
hälsningar från Kielce :)
http://kielcemoje.blogspot.com/

Kasia

23 november 2015 11:25

Święta prawda!
Chyba każdy z nas trochę zresztą udaje na co dzień. I to spełnia różne funkcje w zależności od sytuacji i osoby.
Szkoda tych którzy mają potrzebę podkolorowywania siebie dla poprawy własnego wizerunku. Szkoda, że komuś może się wydawać, że to ma jakiekolwiek znaczenie. Przecież nie stajemy się szczęśliwsi jeśli na szczęśliwszych WYGLĄDAMY w oczach osoby postronnej.
Również pozdrawiam :)

Ewelina

22 november 2015 10:43

Trafione w punkt. Nigdy nie jest tak kolorowo jak inni opisują. Zawsze trzeba nakładać swoje okulary żeby zobaczyć przynajmniej część ukrytej przez innych prawdy. Dziękuję za poruszenie tego tematu:-*

Kasia

23 november 2015 11:37

Dzięki Ewelina, wiesz, tak jak napisałam poniżej:
...nie stajemy się szczęśliwsi jeśli na szczęśliwszych WYGLĄDAMY w oczach osoby postronnej....
Wydaje mi się, że najważniejsze, to zrozumieć, że jedynym adekwatnym sędzią w tej dziedzinie jest każdy sam dla siebie.
Sukcesy czy szeroko pojęte piękno drugiego człowieka może być inspiracją, ale tę też trzeba brać ze szczyptą realizmu.
Uściski :-*

Maryla

26 november 2015 13:38

Ja sama sobie ten swiat ubarwiam i wybieram to co jest najpiekniejsze i w zasiegu mojej reki.Np moj ukochany piesiek,maly kwiatek ktory na przekore losu odbija i cudnie zakwita.Czesto podnosze wzrok do gory i obserwuje niebo i chmury, udaje mi sie lapac niepowtarzalne widoki ktore daja mi duzo radosci i napelniaja nadzieja. Zyje bardzo skromnie i zupelnie normalnie. Sortuje smieci,gotuje na 2 dni,czasami jem chleb w jajku albo rosol z ziemniakami. Mam czasami zaniedbane paznokcie,krotkie i kruche i dlonie pelne piegow a na nogach zylaki. Ale lubie siebie.

Kasia

26 november 2015 21:51

Uwielbiam każde słowo. Pięknie opisana prostota życia, cały jego sens. Cóż nam więcej trzeba. Chylę czoła :-*