Jeśli kiedykolwiek pomyślałeś, że ZebraZone jest blogiem - powiedzmy - trochę odważnym, że jestem rzeczywiście trochę bezwstydna otwarcie opowiadając o ciemnej stronie wypalenia (owszem, jest coś takiego, jak jasna strona wypalenia!)... to powiem Ci, że jeszcze nic nie widziałeś!

ZebraZone istnieje od ponad dwóch lat. Ma małe ale chyba dość wierne grono Czytelników przez duże CZY.

Jestem za każdą parę oczu i dołączony do nich otwarty umysł niezmiernie wdzięczna.

Piszę zawsze bez scenariusza, bez planu, zawsze na gorąco. Zawsze poruszona.

Nic w moim całym życiu nie sprawiało mi takiej radości, jak pisanie tutaj. W żadne zajęcie nie umiałam się tak bezgranicznie i długofalowo zaangażować, do tego z niemalejącą satysfakcją.

Piszę, bo... bo nikt inny nie mówi otwarcie o tym, że przeciwności w ludzkiej egzystencji są raczej normą niż wyjątkiem. Że nasza ludzka kruchość jest czasem trudna do uniesienia, wstydliwa ale też najpiękniejsza. Piszę, bo dla mnie autentyczność jest cholernie seksowną przewiwwagą retuszowanej rzeczywistości zamkniętej w ajfonach-srajfonach.

W końcu piszę, bo widzę, że żyjemy głupio, źle. Bo wiem, że biegniemy nad przepaść, marnujemy cenny czas na gonitwę za bzdurami, prawdziwymi bzdurami.

Dostałam kilka dni temu diagnozę fobia społeczna. Cierpię na nią od lat. Lekarka w Warszawie jakieś 17 lat temu powiedziała mi, że wyrosnę... Nie sprawdziło się, droga pani!

Od lat żyję w lęku o bycie ocenianą. Mimo to odważyłam się pisać, wystawiać na osąd znajomych i nieznajomych, bo spawa jest ważna.

Teraz mam prośbę do Ciebie, miły Czytelniku przez duże CZY:

Nie ma się co wstydzić bycia czytelnikiem ZebraZone.

Nie ma się co wstydzić życia nieidealnego. Swoich cudownych słabostek, swojego zainteresowania życiem emocjonalnym (jako przeciwwaga do życia materialnego).

Podziel się żwawo i z dumą tym, że tu zaglądasz. Zachęć ludzi, którzy mogliby skorzystać

z odrobiny zatrzymania, zajrzenia w siebie, spokoju.

Ja robię co mogę pisząc. Na więcej nie starcza mi ani pary ani odwagi.

I tyle.

Dzięki!

/Kasia

 

agra

8 april 2016 14:24

Wiesz, że czytam. Podsyłam też linki to tu to tam jak widzę, że komuś czytanie Ciebie mogłoby pomóc. Buzka. Dumna Czytelniczka przez Cz.

http://zapiskiszwedzkie.blox.pl/html

Kasia

9 april 2016 01:22

Dzi?kuj? najmilsza Agusiu :-***

 

Ola

9 april 2016 18:40

Ja tez czytam of course :)

Kasia

11 april 2016 21:27

Dziękuję Oluchna! :)

 

Marta

9 april 2016 21:47

Kasia, przykro mi, że masz fobię społeczną. Ja bywam za społeczna ze swoimi fobiami ha, ha. Pisz jeśli potrzebujesz i ciesz siębz tego co Ci dało życie. Masz fajną Rodzinę z tego co wiem Przyjaciółkę i mieszkasz w czystym i blisko natury miejscu. Pozdrawiam Marta😘

Kasia

11 april 2016 21:26

Racja. Jest wiele rzeczy, z których warto się cieszyć. Dobrze je sobie czasem przypomnieć. Dzięki Marta :)

 

fouxxa

14 april 2016 21:28

Czytam...jak juz wczesniej pisalam, przeszlam przez podobna terapie...od kilku lat ZYJE!!!.. praktycznie codziennie tutaj zagladam, czekajac na "perelki", ktore postawia mnie ponownie do pionu ;)...najwazniejsze, ze Tobie pomaga to pisanie, to taka forma "autoterapii", a reszta to sprawa drugorzędna ....Pozdrawiam:)

Kasia

16 april 2016 23:21

Autoterapia i autorefleksja.
Dzięki nim idziemy dalej. Stajemy na nogi. W pionie.
Tak strasznie się cieszę, że jest nas więcej. Tych ŻYJĄCYCH.
Nie oddałabym tego doświadczenia za żadne skarby świata.
Przed wypaleniem prawie nie miałam życia. Byłam robotem, zombie.
Dziś jest inaczej. I to jest moje najważniejsze przesłanie. Jak można się tym nie podzielić?
Uściski :)

Från
    Kom ihåg mig
URL

Säkerhetskod
     

Kommentar

Widzę, że ciągle jeszcze jest sporo osób, które zaglądają tutaj :) Bardzo mi miło <3   Przypominam jednak, że nowe wpisy pojawiają się od ponad miesiąca pod innym adresem: www.blog.zebrazone....

Dzisiejszy wpis z nowej platformy bloga ZebraZone: www.blog.zebrazone.seDla tych, którzy jeszcze nie przyzwyczaili się do nowego adresu :)Bardzo ciężko pracowałam przez ostatnie tygodnie. Za ciężko.Tak ciężko, ...

Drodzy Kochani! Czas ruszać dalej. Czas wyjść poza granice strefy komfortu.   ZebraZone trzyma mnie w pionie. W głębi mojego najmiętszego serca wiem, że jest nas więcej, tych, którym utrzymywanie pion...

To mój przedostatni tekst na tej stronie.   Czterysta dziewięćdziesiąty czwarty. Ponad dwa lata karmienia tego wyrostka własną krwią, siłą. Wiarą. Że coś z niego wyrośnie. Że p...

Za chwilę wychodzę do pracy. W deszcz. To nic. To mi nie przeszkadza. Tylko brak czasu trochę naciska a tu ważny temat do poruszenia!   Czuję się w obowiązku ostrzec Państwa przed niebezpieczeństwem ...