En vän och kollega

12 mars 2015 07:39

Du skriver bra, så en liten översättning önskas

Kasia

15 mars 2015 07:55

Tack snälla :)
Jag fixar en så fort jag kan.
Skulle göra det nu men det sitter en hos mig som vill bygga lego. Och jag som smög ut från sovrummet sååå såååå tyst imorse, och ändå så ropade han från sitt rum, klarvaken: Nej, gå inte mamma! ;)

Maryla

13 mars 2015 21:26

Kasiu,rodzicielstwo przerabiam juz od 1982 roku. Cudne to uczucie jak potomstwo jest male i zupelnie nieskomplikowane.Okres dorastania mozna przezyc ale niezle dostaje sie w kosc bo mlodzi wszystko wiedza najlepiej. A z drugiej strony skad my to znamy? Bylysmy przeciez takie same!! Wspolczuje bardzo moim rodzicom i jest mi bardzo glupio za moje zachowanie. Uwazam,ze bylam okropnym dzieckiem. Z tego co pamietam to nic nie chcialam jesc, bylam bardzo niesmiala i chcialam spac zawsze z rodzicami. Jako nastolatka obroslam w piorka i bylam przemadrzala i bardzo oczytana. Majac starsze rodzenstwo nauczylam sie wczesnie czytac i czytalam ukradkiem ich ksiazki.Na rozne,interesujace tematy.Majac 19 lat zostawilam wszystkich i wszystko i za miloscia pognalam za morze. Potem bylam tak zajeta moim zyciem,ze nie mialam czasu na kontakty.Po jakims czasie zmadrzalam. Rodzicielstwo to bardzo trudna sztuka. Nie jestem ekspertem,ciagle czegos sie ucze. Ostatnimi laty zastanawiam sie czy mozna "göra slut" z doroslym dzieckiem. Tak mi zaszedl za skore. A ja jemu. Ale to juz inna historia.

Kasia

15 mars 2015 07:51

Oj, Marylka, to byłaś jeszcze młodsza ode mnie! ;)
Zawsze mówię, że tak to już natura urządziła, że nastolatki MUSZĄ dopiekać rodzicom, inaczej ci ostatni nie przeżyliby rozłąki, kiedy ich dzieci wyfruwają z gniazda. A tak... czują ulgę! ;)
Czasem nawet myślę, że zapłodnienie powinno się odbywać tylko po odbyciu bardzo trudnego testu na wytrzymałość ;) ale pewnie nikt by nie zdał, a tak, jak mówisz, uczymy się razem z naszymi dziećmi, dorastamy i mądrzejemy...
Co do zerwania.... słyszałam kilka takich opowieści, o bardzo pozytywnym zakończeniu.... czasem trzeba sobie dać time out, obojgu. Żeby był czas na przemyślenie i na poukładanie pewnych spraw, na zatęsknienie, i w końcu może nawet na przeproszenie za coś tam dawnego.... Trzymam kciuki za dobrą decyzję. Rozumiem, że jest trudniej, jak są wnuki za którymi się tęskni... skomplikowane!

P.S Siedzi obok mnie Synek, prosi o pomoc z lego. Mówię, że bolą mnie palce po wczorajszej pracy a on wtedy bierze moje ręce w swoje i całuje... 6 lat... delektuję się, póki ta słodka chwila trwa.... :)
Dobrej niedzieli!

Monika

14 mars 2015 07:53

Ale to ślicznota ten Synek!
Za ten uśmiech to każdy by kochał i każdy by o niego drżał ;-)

Kasia

15 mars 2015 07:35

Prawda :) Dzięki!
Ja drżę nawet, jak się krzywi. Pewnie nawet bardziej ;)